Het boek "Slave Women's Conversion in Spiritual and Political Black Narratives" situeert de autobiografie van zwarte schrijvers binnen de theoretische en praktische contouren van Nihilisme en Liefde, twee aspecten van de zwarte ervaring over de hele wereld, sinds de slavernij. Het benadrukt Wests (1994) perceptie dat het nihilisme - als zinloos, hopeloos en liefdeloos leven - alleen verslagen kan worden door de Liefde - als eigenliefde en liefde voor anderen. In de drie besproken persoonlijke verslagen wordt de zelfverplaatsing van de zwarte schrijvers van het nihilisme naar de liefde uitgebreid gedocumenteerd door de vertellers. Ten eerste leidt Martins' (2016) beweging tussen deze gepolariseerde aspecten van de zwarte ervaring hem van Ariel naar Calibán naar Eshu. Ten tweede leidt Lee's (1849) verhaal de spirituele verteller van de zonde naar de openbare prediking na de bekering. Ten slotte laat Brent's (1861) verhandeling zien hoe de slavenverteller zich als abolitionist van slavernij naar politiek activisme beweegt, na de vlucht voor de slavernij.