De Japanners zijn qua fysiek type heterogeen en onderscheiden zich door de Koreaans-Manchurische, Maleisische of Indonesische en ainoïde types. De Japanse eilanden werden relatief laat bewoond. Veel onderzoekers geloven dat de voorouders van het moderne Ainu volk de eersten waren die naar de eilanden kwamen (in het Neolithicum), gevolgd door stammen uit het zuidelijke deel van de archipel, die blijkbaar Indonesische talen spreken. Rond de 4e-3e eeuw voor Christus was er een hervestiging op de eilanden van Zuid-Korea van de stammen die al bekend waren met metalen (brons, later ijzer). De oudste monumenten van de artistieke cultuur in Japan behoren tot de neolithische periode (versierde vaten, vrouwelijke kleibeelden). Met de overgang naar de Bronstijd (ongeveer de 3e eeuw v. Chr.) verschijnen eenvoudige en vitale beelden van de jacht, wandelen, dorsen, dansen, dieren, enz. op bronzen klokvormige producten ("doo-taku") en spiegels. Ongeveer vanaf het midden van de 3e eeuw tot het midden van de 6e eeuw werden op Japanse eilanden grote grafheuvels gebouwd, waarrond "ha-niva" - kleibeelden van mensen en dieren, doordrenkt met liefde voor het leven - werden geplaatst. De volkswoning was een eenvoudig houten gebouw dat bedekt was met stro.