Her milletin dilinde, o milletin deger verdigi hususlar vardir. Türk milleti, tarihin her döneminde büyüklerini saymayi, küçüklerini sevmeyi evrensel bir deger olarak kabul etmistir. Yüzyillar boyunca kusaktan kusaga geçerek devam etmekte olan bu gelenek, Büyükleri say, küçükleri sevatasözünde kisa ve açik ifadesini bulmustur. Edebiyat tarihinde ilk Islâmî eserlerden biri olarak kabul edilen Divânu Lûgâti-t Türkte insanlara güler yüzlü olmalari, sosyal iliskilerinde birbirlerine sevgi ile muamele etmeleri ögütlenmistir: Bakmas Budur Sevüksüz, Yudki yüdhi saranka. Kazgan ulis tüzünlük, Kalsun çaving yarinka. (Millet, sevgisiz, yüzü eksi, Siki kisiye bakmaz yavrum. Yumusak huyluluk kazan, Sanin, yarina kalsin.) (Divânu Lûgâtit-Türk, c.II, s.250.)